نرم افزار

1- غيرفعال کردن وضعيت فعاليت براي پيام هاي مستقيم

مدتي قبل، اينستاگرام ويژگي جديدي از فعاليت را اضافه کرد که به کاربران امکان مي دهد تاريخ و ساعت آخرين باري که در اينستاگرام آنلاين بوديد را در Direct Messaging يا همان DM ببينند. اين ويژگي کاملاً شبيه به last seen در WhatsApp است و به کاربران اين امکان را مي دهد تا بفهمند آخرين باري که آنلاين بوديد کي بوده.

با اين حال، اگر مانند من از اين ويژگي متنفر هستيد، راهي براي غير فعال کردن آن وجود دارد. تمام آنچه شما نياز داريد اين است که به Profile -> Options -> Show Activity Status برويد و آن را غير فعال کنيد. اما به ياد داشته باشيد که درست مانند WhatsApp اين گزينه دو طرفه است. اگر نمي خواهيد ديگران وضعيت فعاليت شما را ببينند و اين گزينه را غيرفعال کرده ايد شما هم نمي توانيد وضعيت فعاليت ديگران را مشاهده کنيد.

2- از فونت هاي بي نظير در بيوگرافي Instagram خود استفاده کنيد

اگر ميخواهيد پروفايلتان به چشم بيايد بايد يک بيوگرافي به روز شده داشته باشيد. البته هميشه مي توانيد مواردي مانند emojis، پيوند به نمونه کارهاي خود و غيره را اضافه کنيد تا اطلاعات کمي در مورد خودتان به مردم بدهيد. اما آيا مي دانستيد که مي توانيد از برخي فونت هاي منحصر به فرد و جالب استفاده کنيد تا نمايه شما بهتر به نظر برسد؟

ساده ترين راه براي انجام اين کار استفاده از وب سايت هايي است که متن ها را براي شما ويرايش مي کنند. در اينجا نحوه انجام اين کار را خواهيد ديد –

1- مرورگر وب را روي تلفن همراه خود باز کنيد و به وب سايتي بنام LingoJam برويد.

2- به محض باز کردن سايت، يک جعبه متني مشاهده خواهيد کرد که مي توانيد متن دلخواه خود را در آن جا وارد کنيد.

3- همان متن با فونت ها و اشکال مختلف در کادر متني ديگر ظاهر مي شود.

4- اکنون مي توانيد متن دلخواهتان را به سادگي کپي کرده و آن را در قسمت “Bio” پروفايل خود بچسبانيد تا نماي بي نظيري به پروفايلتان ببخشد.

نکات مهم

اگر دو لپ تاپ در اختيار داريد که هر کدام از آن ها داراي کارت وايرلس هستند، با استفاده از اين کارت مي توانيد دو لپ تاپ را به يکديگر وصل کنيد. زماني که به يکديگر متصل شدند که به آن شبکه وايرلس نقطه به نقطه هم گفته مي شود، مي توانيد داده ها را بين کامپيوترها به اشتراک بگذاريد.

در ويندوز يا سيستم عامل OS X مي توانيد يک شبکه بي سيم ادهاک ايجاد کنيد که در اين مقاله در مورد روش ايجاد اين شبکه در هر دو سيستم عامل توضيح داده ايم. لازم است يادآوري کنيم که شبکه هاي بي سيم ادهاک يکسري محدوديت دارند که تنها براي شرايط خاصي مناسب هستند.

• اولين محدوديت، به سرعت شبکه ادهاک مربوط مي شود که معمولا از سرعت شبکه زيرساخت کمتر است. شبکه ادهاک به حداکثر سرعت 11 مگابيت بر ثانيه نياز دارد که اين سرعت کمتر از سرعت b/g/n/ac مي باشد.


• دومين محدوديت اين است که نمي توانيد بر روي قدرت شبکه هاي آدهاک کنترل داشته باشيد بنابراين کامپيوترها بايد خيلي به هم نزديک باشند و زياد حرکت داده نشوند.


• آخرين محدوديت به اين موضوع مرتبط مي شود که شبکه هاي آدهاک از تمامي ويژگي هاي امنيتي شبکه هاي زيرساخت پشتيباني نمي کنند و مي توانند به راحتي هک شوند.

ايجاد يک شبکه ادهاک

اين آموزش براي ويندوز 7 نوشته شده، اما براي ويندوز 8 و ويستا هم مي توانيد از اين روش استفاده کنيد. براي شروع کار، کنترل پنل را باز کنيد و بر روي Network and sharing center کليک کنيد.

در گفتگوي بعدي، بر روي لينک setup a new connection or network کليک کنيد.

در قسمت new connection به قسمت هاي پايين تر برويد تا زماني که گزينه
setup a wireless ad hoc(computer-to-computer) networkرا ببينيد.

در صفحه بعدي، در مورد شبکه بي سيم آدهاک صحبت مي کند و به شما مي گويد که اگر در حال حاضر به شبکه بي سيم متصل شده ايد ممکن است ارتباطتان قطع شود. ادامه دهيد و بر روي Next کليک کنيد.

اکنون لازم است که براي شبکه اسمي بگذاريد و حالت امنيتي را انتخاب کنيد و يک کليد امنيتي بدهيد. براي کليد امنيتي، مي توانيد تنها از ميان سه گزينه انتخاب کنيد: بدون احراز هويت، WEP يا WPA2- شخصي. به صورت پيشفرض بر روي حالت WPA2-Personal قرار دارد که از دوتاي ديگر قوي تر است. بر روي Next کليک کنيد و به يک صفحه اي مي رسيد که نشان ميدهد تنظيمات شبکه کامل شده است. به ياد داشته باشيد که اگر تيک علامت Save this network را نزنيد، زماني که ارتباطتان را با شبکه ادهاک قطع مي کنيد، ممکن است ناپديد شود. اگر بخواهيد دوباره از اين شبکه استفاده کنيد مجبوريد که از اول شروع کنيد.

تبريک، شما قسمت اول را تمام کرديد! ادامه دهيد و ليست شبکه هاي وايرلس را باز کنيد و مي بينيد که شبکه ي جديدي که ايجاد کرديد همراه با ديگر شبکه هاي وايرلس نشان داده مي شود. بر روي آن کليک کنيد و متصل شويد.

زماني که متصل شديد، مي بينيد که در کنار نام شبکه پيامي مبني بر Waiting for users نوشته شده است شبکه شما اکنون آماده پذيرش اتصال جديد است. حال زمان اين است که داده ها را بين دو شبکه به اشتراک بگذاريد.

تاپل دقيقا مانند ليستي دنباله دار از اشياء پايتون است. تفاوت ليست و تاپل در اين است که ليست در براکت هاي مربع تعريف مي شود و قابل تغيير است اما تاپل در پرانتز تعريف مي شود و قابل تغيير نيست. با اين حال ، مي توانيد بخش هايي از تاپل هاي موجود را برداريد تا بتوانيد تاپل هاي جديدي ايجاد کنيد.

ساختار تاپل

Tup = (‘Jan’,’feb’,’march’)

براي نوشتن تاپل خالي ، بايد بين پرانتز چيزي ننويسيد.

tup1 = ();

براي نوشتن تاپل براي يک مقدار واحد ، بايد حتما کاما درج کنيد ، حتي اگر يک مقدار واحد نيز وجود داشته باشد. همچنين در انتهاي آن مانند شکل زير بايد ; بگذاريد.

Tup1 = (50,);

شاخص هاي تاپل ها از 0 شروع مي شوند و مي توان آن ها را متصل کرد ، برش داد و…

در اين آموزش مي آموزيم:

• Packing و Unpacking


• مقايسه تاپل ها


• استفاده از تاپل ها به عنوان کليد در فرهنگ لغات


• حذف تاپل ها


• برش تاپل


• توابع ساخته شده با تاپل


• مزاياي استفاده از تاپل به جاي ليست

اختصاص در تاپل

پايتون داراي ويژگي اختصاص تاپل است که به شما امکان مي دهد بيش از يک متغير را همزمان به آن اختصاص دهيد. در اينجا ، ما tuple 1 را با اطلاعات مربوط به اشخاص مانند نام ، نام خانوادگي ، سال تولد ، و غيره و tuple 2 را با مقادير موجود در آن مانند شماره (1,2,3,…,7) اختصاص داده ايم.

مثلا،

(name, surname, birth year, favorite movie and year, profession, birthplace) = Robert

tup1 = (‘Robert’, ‘Carlos’,’1965′,’Terminator 1995′, ‘Actor’,’Florida’);

tup2 = (1,2,3,4,5,6,7);

print(tup1[0])

print(tup2[1:4])

• Tuple 1 شامل ليستي از اطلاعات رابرت است.


• Tuple 2 شامل ليست شماره هاي موجود در آن است.


• ما مقدار خانه [0] را از tuple 1 و خانه هاي بين 1تا4 را از tuple 2 فرا مي خوانيم.


• کد را اجرا کنيد – براي tuple 1 نام رابرت، براي tuple 2 مقادير 2، 3 و 4 را خروجي مي دهد.

Packing و Unpacking

در Packing ، ما مقدار را در يک tuple جديد قرار مي دهيم در حالي که در Unpacking ، آن مقادير را دوباره در متغيرها استخراج مي کنيم.

x = (“Guru99”, 20, “Education”) # tuple packing

(company, emp, profile) = x # tuple unpacking

print(company)

print(emp)

print(profile)

مقايسه تاپل ها

عملگر مقايسه در پايتون مي تواند با تاپل کار کند.

مقايسه با عنصر اول هر تاپل شروع مي شود. اگر مقايسه آن ها با = ، < يا > بي نتيجه باشد ، با عنصر دوم و غيره ادامه مي يابد.

مقايسه با اولين عنصر از هر يک از تاپل ها شروع مي شود.

مورد1:

a=(5,6)

b=(1,4)

if (a>b):print(“a is bigger”)

else: print(“b is bigger”)

مورد2:

a=(5,6)

b=(5,4)

if (a>b):print(“a is bigger”)

else: print (“b is bigger”)

مورد3:

a=(5,6)

b=(6,4)

if (a>b):print(“a is bigger”)

else: print(“b is bigger”)

انتشار برنامه اندرويد فرآيندي است که باعث مي شود برنامه هاي اندرويد شما براي کاربران در دسترس باشد. انتشار درواقع آخرين مرحله از روند توسعه برنامه است:

چرخه طول عمر توسعه اندرويد

زماني که اپليکيشن خودتان را به طور کامل تست کرده و توسعه داديد، مي توانيد فروش يا توزيع رايگان برنامه تان را با استفاده از گوگل پلي (يک فروشگاه مشهور برنامه هاي اندرويد) آغاز کنيد. شما همچنين مي توانيد اپليکيشن هاي خودتان را با ارسال آنها به صورت مستقيم براي کاربران؛ در اختيار آنها قرار دهيد؛ همچنين مي توانيد به کاربران اجازه دهيد که اپليکيشن شما را از وبسايت خودتان دانلود کنيد.

شما مي توانيد فرآيند انتشار يک وبسايت رسمي اندرويد را با جزئيات کامل بررسي کنيد؛ اما اين مقاله آموزشي؛ مراحل ساده اي را که بايد براي راه اندازي برنامه تان روي گوگل پلي انجام بدهيد؛ به شما نشان خواهد داد. در اينجا؛ يک بررسي ساده شده آمده است که در راه اندازي اپليکيشن اندرويدتان؛ کمک زيادي به شما مي کند.

فرآيند صدور برنامه ي اندرويد

فرآيند توسعه ي نرم افزار

قبل از صدور اپليکيشن ها؛ شما بايد برخي ابزارها را در اختيار داشته باشيد:

• ابزار Dx (ابزار اجرايي Dalvik): اين ابزار ، فايل .class را به فايل .dex تبديل مي کند. براي بهينه سازي حافظه و کاهش زمان سرعت بوت شدن مفيد مي باشد.

کنترل هاي ورودي؛ مؤلفه هاي تعاملي در رابط کابري اپليکيشن هاي شما هستند. اندرويد تنوع گسترده اي از کنترل ها را فراهم مي کند که شما مي توانيد در UI خودتان استفاده کنيد. اين کنترل ها، شامل دکمه ها، فيلدهاي متني، seekbarها، چک باکس ها، دکمه هاي زوم، دکمه هاي تغيير وضعيت و امثالهم هستند.

عناصر UI

يکView در واقع يک شيء است که موردي را مديريت مي کند که کاربر مي تواند با آن در تعامل باشد و يک ViewGroup يک شيء است که Viewهاي ديگر را نگه مي دارد تا صفحه بندي رابط کاربري راتعيين کند.

شما صفحه بندي خودتان را در يک فايل XML تعريف مي کنيد که يک ساختار قابل خواندن براي انسان را مشابه با HTML براي صفحه بندي فراهم مي کند. براي مثال؛ يک صفحه بندي عمودي ساده با يک متن و يک دکمه مشابه زير است:

<?xml version=”1.0″ encoding=”utf-8″?>

<LinearLayout xmlns:android=”http://schemas.android.com/apk/res/android”

android:layout_width=”fill_parent”

android:layout_height=”fill_parent”

android:orientation=”vertical” >

<TextView android:id=”@+id/text”

android:layout_width=”wrap_content”

android:layout_height=”wrap_content”

android:text=”I am a TextView” />

<Button android:id=”@+id/button”

android:layout_width=”wrap_content”

android:layout_height=”wrap_content”

android:text=”I am a Button” />

</LinearLayout>

کنترل هاي UI اندرويد

تعدادي کنترل هاي UI وجود دارد که توسط اندرويد ارائه شده است و به شما اجازه مي دهد رابط کاربري گرافيکي را براي اپليکيشن خود بسازيد: